9/07/2015

deel 12 ➤ bye asia, Hello new-zealand!

Hallo New-Zealand
Deel 12 | Goodbye Asia, Hello New-Zealand

Na bijna 5 maanden reizen door Zuid-Oost
Azië, werd het tijd om verder te gaan. Ons geld begint op te raken en we zijn toe aan een nieuw avontuur. We vlogen via Taipei en Brisbane naar Nieuw-Zeeland en gaan daar op zoek naar werk. Zoals jullie weten hebben we een Working Holiday Visa, hiermee is het mogelijk een geheel jaar in Nieuw-Zeeland te verblijven en werken. Eerst nog even een kleine terugblik..

Ik was er thuis stiekem wel eens bang voor dat ik het reizen toch niet zo geweldig zou vinden dan ik altijd had gedacht. Dat zou toch kunnen? Je droomt je hele leven ergens van en uiteindelijk valt het tegen? Vooral toen het allemaal serieus werd. We kozen ervoor om 'alles' op te geven. Voornamelijk Ruud, hij had zijn huurhuis opgezegd en heel veel spullen verkocht. De eerste dag in Bangkok was killing, onze eerste stappen in een vreemde wereldstad, snikheet, een veel te zware backpack en geen idee waar we naartoe moesten gaan.
Nadat we eenmaal waren gewend aan het hectische, hete maar vooral prachtige leven in Azië, zijn we stapelverliefd op het reizen geworden en het is momenteel omgezet in houden van. Nu ben ik zelfs bang voor het omgekeerde, kunnen we nog wel weer terug naar een "normaal" leven na zoveel avontuur, zoveel vrijheid en nu we zoveel van de andere kant van het leven hebben ontdekt en nieuwe mogelijkheden zien..
De reis heeft veel hoogtepunten gekend maar ook dieptepunten. We zijn onszelf een paar keer flink tegen gekomen. Ons uithoudingsvermogen en geduld werden vaak op de proef gesteld. We hebben allerlei manieren bedacht qua communicatie om ons duidelijk te maken aan mensen die geen woord Engels spraken maar waar je wel iets van wil, denk aan eten of slapen, primaire levensbehoeften zeg maar.
We hebben de Aziaten van meerdere kanten leren kennen. We hebben de lieve behulpzame kant gezien maar ook de "egoïstische" en "ieder voor zich" kant leren kennen. Deze kant kwam eigenlijk pas naar voren toen we met de motors gingen reizen. Natuurlijk omdat je dan op veel plekken komt waar geen toerisme is en waar de mensen totaal geen westerlingen gewend zijn. Dit kwam ook omdat je op de motors soms erg afhankelijk van ze bent. Elke keer toen een van onze motors het begaf waren we afhankelijk van de lokale mechanic, en daarbij kwam ook nog kijken of ze überhaupt zin hadden de motor te repareren en dat ze daarnaast een niet een veel te hoog bedrag vroegen. Na veel gebarentaal en met een lach op ons gezicht werden we meestal goed voortgeholpen. Dat lachen is trouwens ook wat hier, we zijn onderweg een heel leuk stel tegengekomen, zij kwam uit Spanje en hij uit Engeland. Ze hebben zo'n twee jaar in Zuid Korea gewoond en konden ons veel over de Aziatische cultuur vertellen. Veel Aziaten mogen hun gezicht niet verliezen, dit wordt ze van jongs af aan geleerd. Met gezicht verliezen bedoel ik boos worden. Ze lachen hier om alles! Dat is enigszins leuk, maar ze lachen ook veel weg. Dit vind ik persoonlijk best erg en soms frustrerend. Ze zijn niet altijd eerlijk tegen elkaar, als er een conflict is lachen ze het weg. Als iemand een ongeluk op de scooter heeft gehad, en vloog voor de gein even drie meter over het asfalt heen op zijn rug? Wordt die jongen lachend overeind geholpen. Als je in Azië iets voor elkaar wilt krijgen is het heel erg belangrijk dat je dit met een lach doet. Ook al weet je dat ze je bedonderen met de prijs, blijf lachen en geef gewoon het geld wat je eigenlijk hoort te betalen en dan is er niks aan de hand. Wanneer je boos wordt verlies je het altijd. In Zuid-Korea is het nog een stapje erger betreft ieder voor zich. Als jij geen familie of iemand uit hun kenniskring bent, besta je simpelweg niet. Mensen duwen je op straat omver en doen alsof je niet bestaat. Dit hebben wij af en toe ook in een lichtere vorm meegemaakt. Gewoon genegeerd worden of anders behandeld worden want wij zijn niet 1 van hun, dit is geen fijn gevoel. Zo hebben we een keer bij een familie gezeten van 3 uur 's middags tot 11 uur 's avonds. Mijn motor was weer eens kapot in the middle of nowhere.. de man des huizes tevens de mechanic (de enige in een omtrek van 100 km) was er niet en zou rond 5/6 uur wel thuis komen werd ons verteld. De man kwam pas om 11 uur 's avonds en ook nog eens dronken thuis. We hebben de gehele dag geen eten of drinken gehad en ze deden alsof wij er niet waren.
Ik vind het zeker een levensles en heel gaaf dat wij zo dichtbij de echte cultuur en de mensen zijn geweest.
Azië, het continent zonder regels en waar alles maar dan ook echt alles kan en mag. In het verkeer zijn er geen regels. Zorg er alleen voor dat je geen ongeluk krijgt, want dan ben je de Sjaak. Als je wel een ongeluk krijgt? Zorg er dan voor dat je zo snel mogelijk weg bent voordat de politie er is. Je hebt hier geen regels wat betreft overlast, zoals geluidsoverlast de muziek staat overal zo hard mogelijk aan en overal is feest. Of stankoverlast of rookoverlast? Alles staat continu blauw van de rook want het eten wordt lekker op straat gebakken. Het is soms heel handig zo'n leven zonder regels en verbazingwekkend dat alles (bijna alles dan) ook nog goed gaat. Kinderen van een jaar of 8 rijden op een scooter. Mensen zitten met een heel gezin van vijf op 1 scooter. Toch ben je soms wel weer aan regels toe, waarschijnlijk omdat wij niet anders gewend zijn. Wanneer het tegen je gaat werken mis je ineens de regeltjes weer. Zo'n moment wanneer er een grote bus met 100 km per uur recht op je af komt rijden bijvoorbeeld, omdat de bus even op een smalle weg een andere bus besluit in te halen. Wij moeten zo snel mogelijk met ook 80 km per uur de berm in, ja dan mis je de regel wel "hier niet inhalen". En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat leven zonder regels geeft je ook een gevoel van vrijheid omdat je in Nederland soms vastgroeit in de regels, als je eens lekker wil gaan bbq'en moet je dit al eerst met je buren overleggen bij wijze van. Ik denk dat het allebei zijn voor en nadelen wel heeft.
Ons geweldige avontuur in Zuid-Oost Azië zit er voor nu op maar we gaan zeker terug om nog meer landen in het geweldige Azië te bereizen.

Hello New-Zealand
Ja, vandaag is het zover, we vliegen vanuit Ho Chi Minh naar Nieuw-Zeeland. Bij het inchecken werd het nog even lastig. Normaliteit moet je een retour ticket hebben als je Nieuw-Zeeland in wil. Wij hebben een Working Holiday visum voor een jaar, natuurlijk hebben we geen retour ticket. De Chinese vliegmaatschappij had blijkbaar niet vaak te maken gehad met dit visum. Het werd ons even heet onder de voeten, straks mogen we niet mee.. Even later kwam er een leidinggevende naar ons toe en wisselde onze zitplaatsen gelijk in voor de beste zitplaatsen bij de nooduitgang. Ze vond dat wij daar moesten zitten omdat Ruud er zo strong uit zag, (geen idee waar dit op gebaseerd is, rare mensen die chinezen haha). Zelfs voor beide overstappen had ze de zitplaatsen veranderd. We hadden alle ruimte en een eigen tv.. Nou ja het geluk laat ons in ieder geval nog niet in de steek!

Auckland
We kwamen na een reis van ongeveer 20 uur aan in Auckland. We hadden totaal geen benul meer van tijd en hadden het ijskoud. Het was al donker, dit maakte het zoeken naar een slaapplek iets lastiger. We besloten eerst een kopje koffie te gaan drinken op het vliegveld en op internet maar eens opzoeken wat we in godsnaam gaan doen. OMG een kopje koffie 6 NZDollar per kopje.. We schrokken ontzettend van de prijzen. Helemaal nu we de prijzen in Azië gewend waren (daar gingen we het soms al duur vinden haha). Het werd allemaal nog veel erger, ons buskaartje vanaf het vliegveld naar het centrum kostte ons 16 dollar per kaartje, we bedachten ons wat we van die 32 NZD allemaal in Azië hadden kunnen doen. Als klap op de vuurpijl was de goedkoopste tweepersoonskamer 65 NZD, zonder eigen badkamer. We zijn gelijk naar bed gegaan, nee het was absoluut geen fijn begin. De volgende dag kwamen we erachter dat de NZD veel minder waard is dan de Euro, 100 NZD is ongeveer maar 60 Euro. Oh wat hadden we ons weer heerlijk voorbereid haha. We schaamden ons achteraf een beetje dat we de kamer zo ontzettend duur vonden. Het was nog geen 40 euro voor die kamer en dat in hartje Auckland. Trouwens we weten voor het eerst in ons leven wat een echte jetlag is, de eerste drie nachten werden we om 2 uur 's nachts wakker, dachten we dat we dat het 's ochtends was en overdag waren we dan natuurlijk heel erg moe.Het auto avontuur
Nooit over nagedacht om hier een auto te gaan kopen eigenlijk.
We waren het inmiddels gewend om ons eigen pad te volgen, zonder vast te zitten aan bussen en treinen, het was moeilijk voor ons om weer afhankelijk te zijn. Daarbij is het hier vrij prijzig om per bus te reizen. Als we per bus zouden gaan zoeken naar werk, en dan ook nog elke dag moesten overnachten voor zo'n 40 euro per nacht, zouden we snel door ons geld heen zijn. De enige uitweg die we zagen was een eigen auto kopen en dan wel eentje waar we ook in kunnen slapen. Bespaarden we 65 NZD per dag + de dure busreis kosten! We hadden op internet ook gelezen dat je veel sneller wordt aangenomen wanneer je een eigen auto tot beschikking hebt. Zo gezegd zo gedaan, we kochten de volgende dag al onze Toyota van een Duitse backpacker. We kregen er allerlei spullen bij zoals een matras, dekens, kussens, pannen etc.. We waren gelijk helemaal verliefd op onze auto, we voelden weer die vrijheid en maakten er tegelijkertijd ons huis van. We gingen vanuit Auckland naar de Oostkust van het Noorder-eiland. Daar zitten alle grote fruit en groente boeren. Wat zagen we onderweg weer prachtige uitzichten. 's Nachts was het behoorlijk koud in de auto, de dekens en slaapzakken kwamen dan ook erg goed van pas. We hadden een huis op wielen en de wereld van de openbare gelegenheden ging voor ons open. Zoals de openbare bibliotheek waar we gratis op internet konden, zoeken naar werk. Zelfs 's avonds wanneer de bieb al dicht zat zetten wij ons "huis" naast de bieb zodat we op de wifi hotspot konden. De openbare kampeergelegenheden en de openbare douches werden ook volop gebruikt.

Rotorua, NZ
Eigenlijk waren we bezig met werk zoeken maar we waren nu zo dichtbij dit wereldwonder dat we dit niet wilden overslaan. We besloten het Wai-O-Tapu park te bezoeken. We dachten in eerste instantie dat we binnen 15 minuten wel door het park zouden lopen, wat niet gebeurde. Het park had allerlei verschillende 'hoogtepunten' en dat stond keurig netjes op een plattegrond welke we bij de tickets kregen. Onvoorstelbaar, wat een vreemde taferelen komen er toch uit de grond. De eerste wonderen waren vooral geisers en kraters met veel rook met heerlijke rotte eieren lucht die om ons heen walmde. Vervolgens kwamen we bij een wel heel indrukwekkend gebeuren. Een gigantisch meer, dit stond vol met dampende processen wat vooral voorzien was van allerlei mooie kleuren. Je zag complete waterpoelen met allerlei mooie kleursels en bubbels wat door vulkanische activiteiten ondergronds zomaar op het oppervlaktewater werd uitgeblazen als ware. We stonden enkele keren echt versteld hoe dit allemaal mogelijk is, wat de aarde allemaal te bieden heeft. Gedurende de tocht, waren we al snel een uur verder, met ondertussen natuurlijk stops om heerlijke foto's te schieten van dit fenomeen. Uiteindelijk kwamen we aan bij de 'Champagne Poel'. Hier ging het, de kleuren, de dampen, de geuren (ja daar is ie weer). Het wemelde van magische activiteiten..

Het verlossende telefoontje
Na zo'n twee weken in de auto leven, zaten we er vandaag voor het eerst echt doorheen. We probeerden op allerlei manieren aan werk te komen. We stuurden zo'n 10 mailtjes per dag, belden alle bedrijven af en gingen zelfs alle grote fruit boeren langs. Normaliteit is er volop werk voor reizigers in Nieuw-Zeeland, veel seizoenswerk zoals fruit plukken waar je per kilo flink betaald wordt. Precies in de twee maanden dat er zo goed als geen seizoenswerk is zijn wij hier beland. Elke keer hadden we eigenlijk nog wel goede hoop en waren we positief. Maar vandaag was onze laatste hoop, nadat een contractor een sms-je stuurde dat het toch nog wel een paar weken kon gaan duren voordat hun werk zou beginnen ook echt weg. We konden niet lekker verder gaan reizen totdat we werk zouden hebben omdat het geld nu echt zo goed als op is. We hebben al twee weken niet meer warm gegeten omdat we nog geen kooktoestel hadden gekocht. Nou ja, 1 keer gaven we ons over en besloten we door de MC drive te gaan, Ruud pakte het links rijden eigenlijk gelijk goed op, hij had natuurlijk al veel in England gereden. De MC drive reden we alleen wel aan de verkeerde kant binnen, na heel wat gezwaai en gebaren beseften we dat we aan het spookrijden waren door de MC drive. Die avond werden we rond 21.00 uur ineens gebeld. Het was een Nederlandse boer, hij had ons mailtje ontvangen. Hij was enthousiast over ons en kwam om in het werk. De boer zit op het Zuider-eiland zo'n 800 KM rijden. Hij verwacht ons zondag en we hebben zelfs een eigen huis waar we mogen verblijven! Het is een grote boer met zo'n 1800 koeien. We hadden gelijk de auto aangetrapt en onze koers richting het zuiden gezet.
Soms maken we het onszelf ietwat moeilijk door niet te plannen, maar het maakt het ook zoveel leuker en avontuurlijker.. je weet nooit wat er op je pad komt
Wij gaan onze overall aantrekken en aan het werk! Tot snel!
Liefs









































































Reacties